Wyspiarska kuchnia jest uboga!? Nie bardziej mylnego. Z niedoborów powstają prawdziwe majstersztyki. I mimo, że ciężko je odnaleźć – na Majorce króluje pizza, pasta i pescado fresco – to warto się natrudzić bo nagroda jest wyjątkowa.

Słoneczna Teneryfa, plaża, kolorowe drinki i święty spokój. Zachęcające, prawda? Ostatnie wakacje, z przymusu spędziłem w hotelu all inclusive. Od razu uprzedzę – nie przepadam za takimi miejscami. Z doświadczenia wiem, że drinki są kiepskie a jedzenie słabe. Czy i tym razem tak było? Przekonasz się jeżeli doczytasz do końca 🙂

Swoboda przemieszczania się, wolność parkowania i biwakowanie pod gwiaździstym niebem. Wspaniała bajka dla każdego kto kocha podróże. Kto by nie chciał zakosztować takiej przyjemności!? No kto! Ja chciałem i to dwa razy. Niestety w obu przypadkach wynajmujący kampera okazał się być, delikatnie mówiąc, mało profesjonalny.

Uwaga nowość od Bistroficyna. Po raz kolejny okazuje się, że potrzeba matką wynalazku. Przymusowo zamknięty w swojej kuchni chef Marcin Czubak wyczarował nie tylko świetny chleb ale i coś do niego. Spójrzcie tylko na te zdjęcia! Wspaniałe, garmażeryjne delikatesy.

Mediolan w porze kolacyjnej. Zmierzałem do upatrzonej wcześniej trattorii z zachęcającym napisem na drzwiach wejściowych: autentyczna kuchniach włoska gdy nagle, tuż po wejściu okazało się, że to miejsce prowadzi …para Azjatów, w dodatku nie mówiąca po angielsku. Nie było innego wyjścia jak się grzecznie wycofać.

Położona między Węgrami a Morzem Czarnym Rumunia jest najbiedniejszym państwem UE. PKB na mieszkańca jest o jedna trzecią mniejsze niż w Polsce. Poza tym, mało zaszczytnym tytułem, Rumunia jakiej nie znacie, to nie tylko duch Ceaușescu, trasa transfogarska i nierówne chodniki. Rumunia to Dunaj, Góry oraz zaskakujące i słoneczne wybrzeże. Z południa Polski do Konstancy jest 1650 km. Czy warto?

Wszyscy słyszeliście o tapas – jestem tego pewny. Nawet w kraju nad Wisłą na wódkę i śledzia szemrani znawcy z poczuciem wyższości mawiają: tapasy. O co w tym wszystkim chodzi i dlaczego nie zapałałem miłością do Katalończyków przeczytacie już teraz, w nowym wpisie z podróży.

Chcesz być wege, ale nie wyobrażasz sobie śniadania bez szynki albo jajecznicy bez boczku i kiełbasek? Oto spełnienie Twoich marzeń. BezMięsny to świetny koncept z intrygującą nazwą, stworzony przez dwóch Warszawiaków: Igora i Rafała. Ale czy roślinna alternatywa dla mięsa ma sens?

Ze smutkiem przyznaję, że nie przepadam za Francuzami. Irytuje mnie szczególnie ich niechęć do używania innego, poza własnym, języka. Czekam na słodką zemstę gdy w Polsce podejdzie do mnie obcokrajowiec, który z francuskim akcentem będzie kaleczył język angielski. Ależ to będzie piękna chwila!

Zanim przejdziemy do meritum – czyli ISTO – chcę coś wyjaśnić. Od wielu lat zwiedzam świat w poszukiwaniu najlepszych smaków, zapachów i aromatów. Brałem udział w niezliczonych kolacjach degustacyjnych, smakowałem potraw z (prawie) każdej części świata, a także odwiedziłem kilkanaście restauracji wymienianych w słynnym przewodniku Michelin z Atelier Amaro i Paul Bocuse (Lyon) na czele.

Tradycyjna kolacja wigilijna jest postna. Gdyby usunąć z niej ryby to mogłaby być wegańska! Ale skoro już zdecydowałeś, że chcesz chronić planetę, choć to bezcelowe, to nie musisz gotować czyli przyczyniać się do rujnowania świata, inni mogą to zrobić za Ciebie 🙂

Moda na wege, eko, gluten i lactose free rozprzestrzeniła się po całym świecie jak jakaś – za przeproszeniem – amerykańska stonka. Ale ponieważ znana zasada głosi, że lepsze (inne) jest wrogiem dobrego to powolutku jej ulegamy. Do Bio Bazarów, Wege Festiwali i feministycznych demonstracji dołączyli restauratorzy z ofertą dla Nas.

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego słynne restauracje nie mają franczyzy? Dlaczego właściciele znanych na całym świecie szyldów nie decydują się na stworzenie sieci. Wyobraźcie sobie Atelier Amaro w Rzeszowie czy Radomiu albo NOMA Bielsko-Biała lub Osteria Francescana by Sosnowiec!? W sumie brzmi nieźle, czyż nie?

No i nadeszła ta wielka chwila 😉 Trzeci, UWAGA, już trzeci odcinek serialu #blogerzytestuja. Chleb nasz powszedni ale który najlepszy!? Miłego oglądania.
Projekt zrealizowany wspólnie z mojkulinarnypamietnik.pl and Pojedzone. Lokalu udzieliło wspaniałe Pole do popisu a nad montażem ślęczały chłopaki z Impact Production
#blogerzytestuja #chleb #test #recenzja
Testujemy: LOKAL Bakery Piekarnia Cukiernia Michalski Piekarnia Kłos Lidl Polska Biedronka Piekarnia Oskroba

Ze stolicy Górnego Śląska do Terchowej jedzie się mniej więcej dwie i pół godziny. Po drodze mamy Bielsko, Żywiec i dawne przejście graniczne w Zwardoniu. Droga jest przyjemna i nie kłopotliwa choć S1 nadal nie dokończyliśmy. Za to przekraczając Beskidy można się nieźle zdziwić.

UWAGA ten wpis może się Wam nie spodobać. W Crnej Gore spędziłem kilka dni i do teraz mam torsje. Głośno, brzydko i wściekle gorąco – to tak pokrótce. Czarnogórcy są szorstcy, antypatyczni i chamscy. Miasteczka są niejakie i częściowo opustoszałe a owoce morza śmierdzą. Wybrzydzam!? To poczytajcie!

Coraz więcej turystów przyjeżdżających w Beskidy trafia do Żywca. Pomaga nie tylko słynny browar ale i zamek należący dawniej do Habsburgów oraz wyremontowany rynek. Miasto jest stare, bardzo. Jego historia sięga 750 lat wstecz i ma wszystkie atuty aby stać się nową, turystyczną stolicą Śląska. Zabytki, tradycja i jezioro już są a co z restauratorami? Przekonajmy się.

Drugi odcinek serialu blogerzy testują. Wspólnie z Berniką z mojkulinarnypamietnik.pl oraz Marcinem z Pojedzone w gościnnych progach Pole do popisu na warsztat wzięliśmy masło. Niby prosta rzecz, masło to masło a jednak zaskoczenia były.

Wakacje w pełni. Miasta opustoszały, ludzie wyjechali a ulice wyglądają jak leniwe popołudnia na obrazach Giorgio de Chirico. Aż chce się żyć!

To był kwestia czasu. Food trucki, weganie i slow food wchodzą w „prawdziwe” życie w centrach handlowych. Znane do tej pory ze zlotów, festiwali czy dusznych pomieszczeń w ciemnych zaułkach projekty wpychają się do mainstreamu

Kolejne, schowane w bramie bistro wegetariańskie w Katowicach. Działa już ładnych parę chwil ale dopiero teraz udało mi się je odwiedzić. Pora roku sprzyja. Gorąca wiosna zachęca do zajmowania miejsc w eleganckim mini ogródku przed wejściem 🙂

Zaskoczę Was 😉 od kilku miesięcy jestem weganinem – pewnie dla tego na insta widzicie prawie same pyszne, roślinne kąski 😉 Oczywiście nie takim do końca tylko, jak zawsze, na własnych warunkach. Od poniedziałku do soboty wege a w niedzielę full wypas grill i mięso.

W Maghrebie rządzi mięso. Wołowina, jagnięcina, kurczak, wątróbka. Pieczone, smażone, grillowane. W bułce, z patyczka lub z frytkami. W restauracjach, barach i z ulicznych straganów w Medynach (zabytkowe części w miastach Maroka). W ogromnych ilościach.

Katowicka dzielnica Nikiszowiec od lat przeżywa renesans. Na wyremontowanym rynku odbywają się świąteczne jarmarki, targi i inne cudeńka. Na kawę i ciach zaprasza Cafe Zillmann a na obiad Cafe Byfyj. Taka, lokalna uświęcona tradycja. Był co prawda jeszcze oldskulowy STIG ale nikt się nim nie przejmował.

Nie mogło mnie zabraknąć. Okrzyknięta najlepszą, włoską pizzą w KATO i to zaraz po otwarciu Pizza z Pieca kusi aby przetestować. Co więcej kusi aby sprawdzić co takiego ma, że wszyscy blogerzy kulinarni z okolicy wpadli w święty szał pochlebstw. Zwykle jesteśmy bardziej powściągliwi, zwłaszcza że nigdy nie wiadomo jak nowy lokal skończy.

Zasiadałem do tej recenzji parę razy. Próbowałem coś wymyślić ale mimo szczerych chęci nic nie przychodziło mi do głowy. Może dlatego, że Tavola jest przeciętna. Przeciętnie dobra. Przestronne wnętrze, przyjemna atmosfera i przyzwoite jedzenie. Wystarczy?

Uwielbiamy zupy. Tak, My Polacy jesteśmy największymi miłośnikami zup w Europie. Jemy je gdy jest zimno – pożywne gulaszowe, czy fasolowe, jemy je gdy jest ciepło – chłodniki, jemy je gdy potrzebujemy się zregenerować – buliony czy rosoły a nawet jemy je „dzień po”, bo nic lepiej nie leczy kaca 😉

To musiało się stać. Taka jest kolej pożerania. Szkło, beton, designerskie lampy – bistrowy standard, najpierw trafił z WWA do KATO a teraz idzie w Polskę B. Na piękniejącym jaworznickim rynku najpierw pojawiło się Ministerstwo Śledzia, potem Z ogórem czy bez a teraz pizza z prawdziwego zdarzenia. Co prawda lokal jest nieco na uboczu – kilka metrów od rynku w pobliżu Biblioteki miejskiej ale liczy się!

O pardon! Hiszpania 🙂 Albenca czyli nowe objawienie na Bażantowie. Elegancka i stylowa miejscówka wśród bloków. Aha. Proste, nieprzekombinowane dania inspirowane przepisami babci kucharza i właściciela w jednej osobie. Jasne.

Wszyscy wpadliście w słuszny zachwyt i to chyba jeszcze zanim się na dobre otworzyli. O jakie dobre, o jakie pyszne, jako oni to robią, echt ślunskie. Achy i ochy dolatywały z każdej strony. Aż trudno to było strzymać 😉 Co takiego się stało!? ano wciepnięto do jednego menu domowa kiełbasa w picie, tortilla na zakwasie żurowym, krupniok vege, bratkartofle, bratheringi, maczanka, kulebele, żur i się zaczło.

Czy można się specjalizować w azjatyckiej kuchni? Można. Czy można serwować Pad Thai nie będąc nigdy w Tajlandii? Można! Czy można gotować shit i wciskać gościom, że to good asia stuff? Katowickie Królestwo udowadnia, że można!

Cholera ależ trzeba mieć tupet aby otwierać kolejną burgerownię w KATO. I to wegańską! Nie jarską, nie wegetariańską tylko wegańską. Wiecie z czym mi się kojarzą Weganie … z anemią, witaminami w tabletkach i brakiem żelaza.

Przyjemnie, przyjemnie i fajnie. Takie proste określenia przychodzą mi od głowy gdy przywołuję z pamięci obraz z bistro Prodiż. Plus ta nazwa. Super! Kto jeszcze w ogóle pamięta co to było!? Szczególnie dobrze Prodiż wygląda wieczorem. Oświetlony, z ogromnym kominem w tle, tuż przy wjeździe do Fabryk Porcelany. WOW. Zachęca do wejścia 🙂

BAO to, BAO tamto. Jakie cudne, jakie super. Wspaniałości. Z każdej strony, dosłownie każdej, nawet z własnej lodówki dobiegały mnie takie głosy. Byłem już skłonny sądzić, że BAO mnie prześladuje. Ale franca jest taka sprytna, że prześladuje tylko słownie bo okazji do spróbowania jak nie było, tak nie było.

Kto przy zdrowych zmysłach otwiera bistro bezglutenowe i to jeszcze w KATO!? Podobno choruje około 1 % populacji czyli jak dobrze liczę około 2,7 tys. mieszkańców miasta. No dobra wystarczy, że każdy z nich przyjdzie raz w miesiącu. Ale czy warto?

Za nami pierwsze warsztaty z cyklu „Od kuchni”. Pulę rozbiły dziewczyny a konkretniej 3 siostry – tak, te od bajgli i kawy z ulicy Stanisława 🙂 Akurat mają przerwę na remont i w wolnym czasie zdradziły nam przepis na swoje wypieki.

Punktualnie, 1 sierpnia, ruszyliśmy na zachód. Trasę tegorocznych wakacji wyznaczył nam nieprzetarty jeszcze szlak kulinarny. Cesenkova z grzankami zjedliśmy zaraz na początku, bratwursta dostaliśmy w Gasthofie z przepięknym widokiem na skocznię a prosciutto, espresso i pasticceria… a to już całkiem inna historia.

Dwie małe miejscowości oddalone od siebie o nieco ponad 50 km. Jedna bardziej znana, druga mniej. W obu Pizzerie, a w nich – oryginalni Włosi: Stefano i Maurizio. Co ich łączy? Zamiłowanie do dobrych składników i sympatia dla gości 🙂

Po wielu miesiącach oczekiwania i zaglądania ukradkiem pod folię ochronną doczekaliśmy się. Drugie najgorętsze otwarcie w tym sezonie już za nami. Od początku Browar Mariacki budzi – delikatnie mówiąc – kontrowersje. Zdania są podzielono i to zarówno wobec obsługi jak i serwowanych dań.

Lokal firmowany przez Adriana Feliksa (Top Chef) otworzył się po niewłaściwej stronie Mariackiej. Aby tu dotrzeć trzeba przejść przez ruchliwą ulicę Francuską a jak wiadomo policja czuwa, więc zabiera to więcej czasu niż powinno.

Lokal firmowany przez Adriana Feliksa (Top Chef) otworzył się po niewłaściwej stronie Mariackiej. Aby tu dotrzeć trzeba przejść przez ruchliwą ulicę Francuską a jak wiadomo policja czuwa, więc zabiera to więcej czasu niż powinno.

Numer 24!; Numer 46! Trzydziestka! Proszę odebrać zamówienie!!! Poczułem się jak na plaży w Mielnie w gorące, letnie popołudnie. Masakra. Lokal w centrum Katowic i taki babol.

Dobrze jest zrobić coś razem, wspólnie. Z dzieckiem, żoną, bratem, siostrą czy przyjaciółmi. Zbliżamy się wtedy do siebie i lepiej się poznajemy. Mamy frajdę a uśmiechy nie schodzą nam z twarzy nawet gdy użyjemy tarki 😉

Poprzedni post o bajglach wywołał dyskusję o tym, który jest, a który nie jest prawdziwy. Zrobiłem niewielki risercz i co się okazuje? Ha, najprawdopodobniej bajgle pochodzą z Krakowa!

Znam to miejsce od dawna. Wiele razy przechodziłem. Raz nawet nieśmiało zajrzałem ale mieli tylko kawę, soki i coś na ząb. Wybór akurat nie koniecznie dla mnie. I tak sobie trwaliśmy osobno ale z tęsknotą. Czasami docierało do mnie info o plaży wysypanej na placu w letnie, gorące wieczory, wyjątkowej atmosferze i świetnych przekąskach.

… z tym ‘novo. Bez rezerwacji ani rusz. Ledwie co otwarte, ledwie co piec nagrzany, ledwie co krzesła dostawione a już fama poszła. Duże brawa dla Przemka Błaszczyka, jednego z naszych najbardziej rozpoznawalnych Top Szefów i dynamicznie się rozwijającego restauratora. Nie mam wątpliwości, że ludzie oblegają jego lokale ze względu na kuchnię i osobowość Szefa 🙂

Klasyczne bistro, subtelnie urządzone i przyjazne dla klienta. I tak i nie. Z jednej strony wygodnie siedzi się na kanapach i fotelach spoglądając na panoramę Katowic. Z drugiej liczna obsługa nie przyjmuje zamówień przy stolikach. Skoro i tak biegają po sali to nie rozumiem dlaczego nie mogą zebrać zamówień!? Ale to tylko czepianie się.

Zastanawialiście się kiedyś jaka powinna być wódka albo czy to co w siebie wlewacie w piątek czy sobotę ma jakiś smak? No właśnie;) Albo zalewamy ją Red Bull’em albo pijemy szybciej niż znikają nam pieniądze z konta. Bo wódka – jak sama nazwa wskazuje – ma sponiewierać.

Gdybym chciał wystąpić w programie: Opowiedz mi swoją historię to zacząłbym od Hitchcocka. Podobnie jak w jego filmach moja osobista historia z Marcinem Czubakiem zaczęła się od trzęsienia ziemi – rewelacyjny krupniok – a skończyła katastrofą – zeschły pumpernikiel.

Nikt tak nie rozbudza emocji jak oni. Przyznaję 😉 Od tygodni atakują mnie starannie dobrane i wysmakowane zdjęcia, na których potrawy pysznią się tak, że aż ślinka cieknie. Uśmiechały się do mnie piękne pomarańczowe, karmelizowane marchewki, lśniły czorne kluski i zapraszał slunski burger!

Im częściej stołuję się na mieście tym chętniej jem w domu. Niestety jakość to nie jest najmocniejsza strona naszych restauracji. Oczywiście nie wszystkich ale chodzenie w koło Macieju do 2-3 zwyczajnie może znużyć.

Jak zbudowano Zymft? Dokładnie! Każdy coś miał, przyniósł i voila. Jest 😉
A na serio projekt przywodzi na myśl wakacyjną plażę – w końcu jest dużo piasku, ogród zimowy – bo jest coś na kształt szklarni i tartak – ze względu na europalety. Miejscówka umowna: umawiamy się, że smażymy burgery, umawiamy się na plastikowe sztućce i jedzenie palcami i umawiamy się, że nam nie wieje 😉

Nie ukrywajmy – mam problem. Nie, nie taki jak myślicie 😉 Z miejscami takie jak Saute. Odwiedzenie zmusiło mnie do zastanowienia się i odpowiedzenia na pytanie: to lokal luksusowy, ekskluzywny czy zwykły?

Imbir i ryż. Kojarzę ich z przystanku śniadanie i maleńkiego lokalu z ulicy plebiscytowej. I to by się zgadzało bo Piotrowicka miejscówka mieści dwa (sic!) krzesła, nieco brudu i pudełka na wynos 😉 Nie, nie. Nie twierdzę że w lokalu jest brudno ale trochę się przykurzył.

Płyta pilśniowa, kilka europalet, designerskie lampy i białe krzesła. I już. Wystarczy by Pop Up Bistro działało.
Surowo i prosto. Świetnie się tu odnajduję zwłaszcza po wydumanych i nadętych restauracjach z aspiracjami.

Szukaliście kiedyś polskiej albo śląskiej knajpki w Polsce? Znajdziecie sushi bary, pizzerie, zapieksy, burgery ale klasyczna, narodowa kuchnia się nie przebija! Zaskakujące ale to globalny trend, może z małymi wyjątkami. Przekonałem się o tym poszukując przez kilka dni tradycyjnej islandzkiej kuchni w Reykjaviku.

Jestem ogromnym fanem Kofeiny. To tu spotkałem Marcina Czubaka, to tu jadłem wypasionego krupnioka z musem selerowym i to tu nigdy, ani razu się nie naciąłem na jedzenie. Od zawsze, na zawsze smacznie i miło 😉

Elektryzująca była informacja o nowym, większym lokalu i to naprzeciwko doskonałej nadal działającej poprzedniczki.

Niezwykłe dania! Dojrzałe wina! Świetni kucharze! Cudowna atmosfera! Jednym słowem święto! Kuchnia francuska najlepszą na świecie jest. I już.
We Francji jest najwięcej trzy gwiazdkowych restauracji, każdy szanujący się szef praktykował w jednej z nich, o winach stanowiących wzornik z Sevres dla całej branży nawet nie ma co wspominać.

Wszyscy to wiemy, nawet jeżeli szczytem rozpusty jest dla nas schabowy z frytkami. Siła drzemie w micie 🙂

W sobotnie przedpołudnie postanowiłem zrobić dzieciom niespodziankę. Jak wiadomo dzieci lubią misie, o pardon, czekoladę, frytki i pizzę. Hmm co by tu wybrać? Aha! Pizzę!
A skoro miałem pisać o południu Katowic to złapałem za telefon i dalej szukać… a już po chwili wybrałem TOTU – mieli najładniejszą stronę www 🙂

Rawa …hmm… to nie-ciekawa konotacja. Do dziś pamiętam charakterystyczny smród unoszący się przy Hucie Baildon gdy przekraczało się mostek na Żelaznej. Nadal mam dreszcze 
Zatem wybór nazwy odważny. Czy kuchnia jest podobna?
Wchodzimy! Ale zaraz gdzie to jest? Stoję na Moniuszki i nie widzę. Patrzę w lewo, patrzę w prawo. Nic. Niemożliwe. Patrzę jeszcze raz. Bingo. Ukryło się pod nieciekawą, szarą fasadą. Trudno zaleźć bo szyldu brak. Ukradli!?

Muzyka dobiegła do nas jeszcze na chodniku. Zbliżając się, przez szerokie okna dostrzegliśmy pląsających na parkiecie ludzi w wieku naszych rodziców a balonowe dekoracje nie zapowiadały zbyt wiele. Drzwi wejściowe otwierałem z drżeniem serca. Trudno mi było uwierzyć, że to był mój pomysł!

Smakowity kawał wołowiny, kilkunastu przekonanych o własnej nieomylności Blogerów ( w tym i autor;)) oraz szef kuchni z krwi i kości o wyglądzie adekwatnym do wykonywanego zawodu – zaufanie na starcie plus 100 pkt.

Aha, byłbym zapomniał jeszcze Angelo. Średniej klasy hotel biznesowy w centrum KATO. Sprawca całego zamieszania, oczywiście nie bezinteresownie, ale o tym później.

Zaproszono nas do bitwy. Hurra nareszcie!!! W tłukę temu i tamtemu…

… a, na smażenie burgerów. Aha. No dobrze.

W sumie też może być 😉 Choć jak wiecie gotowanie to moja nie najmocniejsza strona.

Nie, nie przesłyszeliście się. Znowu piszę o InoWino. Dlaczego? To bardzo proste. Po sukcesie bistro przyszedł czas na poważniejszą, w założeniu, restaurację.
Znając kulinarne pomysły i zdolności Pawła/właściciela nie mogłem się doczekać. Aż zacierałem rączki z zadowolenia.
I już. Veni, vidi, rozczarowanie. Smutne choć prawdziwe.

Burger – najpopularniejszy wybór dla hipsterów i głodomorów. Kibole, jak wiadomo wybierają tureckie Kebaby, reszcie pozostają produkty Made in USA.
W KATO wybór jest prosty. Mad Mick Rulez. Sorry Guys ale jeszcze nikt ich nie przebił. Świetny był Bahnhof ale znikł, Zdrowa Krowa raczej zdycha, innych nie kojarzę.

Pierwsza Zdrowa Krowa pojawiła się w KATO na Mariackiej w okolicach 2015 roku – pisałem o niej tak: http://chochlapolapach.pl/zdrowa-krowa-zdechla/ czyli jak widzicie szału nie było 🙁
W między czasie na południu naszego miasta pojawiła się oddział, ajencja, inny czort. Nieważne.

To będzie krótki wpis z cyklu Czy na południu Katowice dobrze karmią. W drugim odcinku pizza. Poprosiłem najlepszą z żon aby zamówiła trochę „węgli” po treningu, najlepiej od Włocha z ul. Jankego.

To przerażające jak bardzo chemiczna jest nasza żywność. Zrobiłem ostatnio mały eksperyment. Brałem z półki w znanym hipermarkecie opakowania na chybił trafił. I – jak się domyślacie E jest wszędzie. Pal licho E – często za nim kryją się naturalne dodatki ale sorbinian potasu w hummusie!? Tego było mi za wiele. Proszę, apeluję, zachęcam róbcie sami swoje jedzenie!

My blogerzy kulinarni zwykle interesujemy się modnymi lokalami w centrum miasta. Zachwycamy się teksturą, kompozycją, dziwnymi połączeniami. Ważni są dla nas modni szefowie i ich przypominające laboratoria maleńkie knajpki. Zapominamy, że życie miejskie toczy się także – a może przede wszystkim – na uboczu.

Jak sadzicie jak daleko jest z Katowic do Włoch? Nie koniecznie aż tak. FIAT sprawia, że Italia jest bliżej niż sądzimy. Wraz z włoskim gigantem do Bielska zjechali obcojęzyczni pracownicy. Tłumnie.

– #$%!@ – usłyszałem w tle słuchawki gdy kelnerka zapytała szefa kuchni o danie bezglutenowe. Mimo wszystko postanowił podjąć wyzwanie i dlatego kolację zjedliśmy w Upojonych (hmm…czy ta nazwa się odmienia!?)

Pieczarki myjemy pod bieżąca wodą, kroimy na małe kawałki i dusimy pod przykryciem przez kilka minut. W między czasie siekamy cebulę i kroimy pora w talarki. Gdy woda spod pieczarek wyparuje wrzucamy je do garnka dodając łyżeczkę masła. Mieszamy.

Bardziej infantylnego tłumaczenia – Mieliśmy rezerwację na 20 osób i woda się skończyła – nigdy wcześniej nie słyszałem. Opadły mi ręce. Dosłownie.
Na szczęście lub może mimo wszystko menu goście nie wynieśli więc mogliśmy zamówić 😉

Wpadliśmy do Manana Bistra&Wine bar przypadkowo, prosto z basenu. Trafiliśmy wprost nie dość że na Tydzień Steków, to jeszcze w kuchni szalał osobiście Szef Przemek Błaszczyk. Po krótkiej rozterce wybór stał się prosty i oczywisty – T-bone!

Pierwsza, marcowa edycja Food Fest przyciągnęła tłumy. Jak wielkie możecie sobie wyobrazić po tym jak przed wejściem zobaczyłem wielki gar bodajże z serbskim gulaszem a gdy 30 min później wróciłem aby skosztować to już go nie było. Ani odrobiny!

Od dawna jestem miłośnikiem bistro Krystyna wraca z Wiednia. Z przyjemnością przeczytałem, że będzie filia i gdy tylko była sposobność to popędziłem. I nie zawiodłem się.

Co mają wspólnego hurtowania kwiatów i restauracja? Bingo. Lokalizację. Smak Róży w wysmakowanym, z czerwonej cegły zrobionym owalnym budynku przylega wprost do białej, ogromnej ściany z napisem: kwiaty.

Próbowałem wpaść do Bułkęs-u już parę razy. A dokładnie to dwa. Najpierw przy otwarciu ale miałem za daleko i drugi w poniedziałek gdy to boleśnie odbiłem się od zamkniętych drzwi.

Czy ugotowanie obiadu jest trudne? Przecież wystarczy kawałek kurczaka, ziemniaczki i jakaś surówka. Proste? Banalnie 😉 i nawet największa fajtłapa, taka która przypala wodę na herbatę będzie w stanie to przygotować.

Będąc ostatnio w Bielsku-Białej napadła mnie, przyznaję znienacka, ochota na burgera. Szybkie googlowanie i już. Najlepiej karmią w MOMO twierdzą użytkownicy tripadvisora. Jedno kliknięcie – wyznacz trasę – jedziemy.

Od razu zaznaczę, że wulgarny styl Jakuba Milszewskiego i Kamila Sadkowskiego autorów książki do mnie nie trafia i to mimo, że do szczególnie wrażliwych nie należę.

– OMG! Co za koszmarne wnętrze – to pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy tuż po tym jak przekroczyłem próg AleGlorii. Ciężko, drewniano, puchowo, przaśnie i do tego zalatuje Malczewskim.

Wakacje AD 2016. Zamiast ciepłych krajów i słoneczka swojska Puszcza Białowieska. Każdy o niej słyszał, nie każdy widział. Ja widziałem pierwszy raz w życiu – wrota do lasu. Serio! Mityczna kraina na wschodzie Polski. Oprócz żubra i żubrówki interesowało mnie jeszcze lokalne jedzenie.

Uwielbiam curry, uwielbiam kręcącą w nosie, intensywną masalę, uwielbiam nosić sarong (taka tradycyjna spódnica dla mężczyzn, powszechna na Sri Lance), uwielbiam bezpośrednią bliskość hindusów.

Gdy zaparkowaliśmy tuż pod budynkiem Bistro nie mogliśmy nie zauważyć ogromnego ogródka i to na I piętrze. Wielka baner z nazwą bistro plus kolorowy balkon robią robotę 🙂

Popularne Carpaccio z buraczków w innej wersji niż z fetą za to z obłędnym sosem 🙂

Hipstersko- szpanerskie bistro tuż obok słynnej Mariackiej ma nowego szefa kuchni. Znowu 😉 Nie wnikam co się stało z poprzednim, bo i po co 😉 Ostatecznie, jak mówią niektórzy, zmiana jest jedyną pewną rzeczą we współczesnym świecie.

Najciekawszym miejscem pod względem kulinarnym jest Sir Lanka. To miejsce pełne smaku, aromatu i koloru, ale też wymagające porzucenia europejskich przyzwyczajeń, bo tam nie ma sztuców i trzeba jeść dłońmi – powiedział w programie „Otwarcie dnia” w TVN24 BiS Marcin Kałużny, podróżnik i autor bloga chochlapolapach.pl.

Mimo wysiłków, nagonki mediów i coraz powszechniejszej mody na wegetarianizm bistra wege w KATO padają jak muchy. Niedawno zamknęło się przyzwoite Bo Tak! a czasy Green Station pamiętam już chyba tylko ja 🙂

Rybnik. Miasto na prawach powiatu położone w województwie śląskim. Zajmuje 14 miejsce na liście największych miast Polski. Zamieszkane przez ponad 140 tysięcy ludzi.

Znacie takie uczucie gdy rozbuchany apetyt skutecznie podsycany medialnymi doniesieniami nie pozwala Wam spać.

Kuchnia+, Gault&Millau, Magda Gessler i jeszcze na dokładkę Poland 100 Best Resturants. Wspólny mianownik? Wszyscy polecają Poziom 511.

Cztery godziny, 25 m2, jeden hałaśliwy Szwed i jedna gwiazdka Michelina wystarczyły aby mnie wyprowadzić z równowagi. Po raz pierwszy w takim miejscu nie dotrwałem do deseru. Ból głowy i #$%@! przeważyły.
Wszystko rozumiem. Kryzys rozumiem, wysokie koszty rozumiem ale 12 stolików na mikroskopijnej przestrzeni to gruba przesada. Doszło do tego, że gość ze stolika obok trącał mnie łokciem a kelnerka regularnie potykała się o moje nogi.

Przypomnijcie sobie typowego drinka… no jeszcze chwilka…już 😉 Założę się że pomyśleliście o czymś kolorowym, z palemką i cytrusami w wysokiej szklance

Spędziłem w Młynie cały weekend i „przeleciałem” menu z dołu do góry i wzdłuż i wszerz.

Czego można się spodziewać po 5 gwiazdkowym hotelu w centrum Warszawy? Luksusowych przestrzeni, obsługi na najwyższym poziomie i wyjątkowej kuchni!?

Ramen burger i paitan ramen oba słabe. 30 min w kolejce po frytki i churros od ręki. Nie wiem po co tu przyszedłem 🙁

Filety z kaczki nacinamy od strony skóry w hasztagi. Smażymy na patelni po 4-5 min z każdej strony,..

Helsinki. Niewielka stolica niewielkiego kraju. Surowy klimat, surowi ludzie i proste jedzenie. Jedyne miejsce na ziemi gdzie właściciel restauracji po otrzymaniu gwiazdki Michelina zamknął interes.
Finowie.

Osiedlowa pizzeria schowana w ciągu handlowym. Można ją łatwo przeoczyć- tak bardzo się zwykła, prosta, uboga wręcz choć przeszklona witryna nie wyróżnia. Ale, że byłem głodny.

No i masz stało się!

Gdy po raz pierwszy pisałem o tej restauracji to sądziłem, że ma potencjał. Niewiele się zmieniło. Potencjał nadal jest choć z wykonaniem bywa różnie.

To był mój pierwszy raz. Choć nieco słyszałem to nigdy wcześniej tu nie byłem. Punkt „G”astronomiczny w Pszczynie. W trakcie Restaurant Week Silesia za 39 zeta serwują śledzia, szponder i truflę.

Moda na mieloną wołowinę w bułce nie przemija. Na szczęście odeszliśmy już od wymiętych hamburgerów w pergaminowym, papierowym rożku z toną sałatki. Teraz Burger brzmi dumnie!

Jesteśmy narodem nadwrażliwców i ponurasów. Niestety taka jest smutna prawda. Od uśmiechniętych Amerykanów czy uprzejmych Brytyjczyków dzielą nas lata świetlne.

Pizza. Najprostsza i najpopularniejsza przekąska na świecie. Niezależnie od miejsca i położenia geograficznego każda kultura ma jakiś rodzaj wypiekanego z mąki placka z dodatkami.

Czy nasze poczucie smaku jest niezmienne? Czy pogoda, temperatura lub pora dnia mają wpływ?

Niewielka witryna na ulicy Warszawskiej z bardzo charakterystycznym „paskiem reklamowym” nie zdradza zbyt wiele.

Ucieszyłem się na wieść o Kartofelniku.

Dlaczego Corrida? Bowiem ten wpis dotyczyć będzie wyłącznie wołowiny. Jak powszechnie wiadomo, Amerykanie słyną z zamiłowania do krwistych steków i soczystych burgerów.

Trafiłem tu przez czysty przypadek. Byłem w pobliżu i postanowiłem obejrzeć stary, śląski gród w Nysie.

Jak sądzicie co mają wspólnego kot dachowiec, kucharze ze Sri Lanki i sarny? Ha! Łączy je Pałac Sulisław.

Cheddar – najpopularniejszy żółty ser w USA. Jest dosłownie wszędzie.

Ameryka. Kraj drapaczy chmur, policji i dwóch oceanów. Kraj burgerów, steków i frytek. Wreszcie kraj obfitych i kalorycznych śniadań.

… że zdarza mi się trafić w Polsce do restauracji serwującej dania z krajów, które odwiedziłem.

Wybrałem się – już po raz kolejny – na gęsinę do katowickiego Wunder Baru. Hmm… to już moja mała około grudniowa tradycja 🙂

Są takie chwile w życiu, gdy potrzebujesz uciec. Oddalić się od wszystkich i każdego z osobna. Spakować się do małej walizeczki i pa, cześć, kiedyś wrócę.

Z przepięknego Pałacu Donnersmarcków przetrwała do dziś brama wjazdowa – zdobi wejście do chorzowskiego zoo – i Pałac Kawalerów. Wbrew nazwie, nie służył książętom stanu wolnego do potajemnych schadzek i rytualnego upijania się.

Trzeba mieć mnóstwo fantazji albo pieniędzy lub jednego i drugiego, aby na końcu świata w małej, uroczej, choć zapadłej mieścince śnić o kuchni na miarę gwiazdek Michelina. Można?! Można. Kto bogatemu zabroni 🙂

Ciężka, tłusta, zawiesista, w sam raz dla ciężko pracujących. Tak jest tradycyjna kuchnia śląska. Do tego oszczędna, bo nie było za wiele, ale przede wszystkim smaczna.

…a do tego konfitura z czerwonej cebuli z kawą i inne specjały z dodatkiem kawy. W Synergii muszą przepadać za „czarnym złotem,” jak niektórzy, kiedyś, dawno temu, gdy nie była dostępna na półce w każdym, nawet najmniejszym sklepie.

O ja cię, ale pyszny łobiod J mi się trafił. A kaj?! Ano w Byfyju na Nikiszu. Zabrał żech moja przy niedzieli, bajtle i my poleźli.

Budżetowy wystrój, hałas z otwartej kuchni i mielony tatar. O kim mowa?! Tak jest – oto Sztolnia w całej krasie, czyli nowe bistro na kulinarnej mapie Katowic.

Martin Gimenez Castro jest Argentyńczykiem szukającym szczęścia w Polsce, co już samo w sobie jest nieco dziwne. Dał się poznać jako specjalista od ryb i owoców morza, ale gdy wygrał I edycję Top Chefa nie mogłem opanować rozczarowania.

Piękny, klasyczny, rozświetlony nocą. Uroczy i zabytkowy jednocześnie. Taki jest Wiedeń. Dumna stolica dawnego mocarstwa dziś przyciąga tłumy turystów. Głodnych turystów.

Litrowy Weihenstephan, precle i weisswursty. Uwielbiam Oktoberfest 🙂 Przypomina mi Święto Prasy w Parku, wtedy jeszcze chorzowskim. Tłumy ludzi, śmiechy z każdej strony i lejące się strumieniami piwo. Ale jakie piwo! Najlepsze na całym świecie.

Staromiejska 13 działa już kilka miesięcy i zdołała okrzepnąć na katowickim rynku. W międzyczasie podniosła ceny i zdobyła liczne grono wielbicieli. Wszyscy – od prawa, do lewa – się zachwycają. Bez wyjątku.

Położony niecałe 80 km od stolicy Górnego Śląska, Racibórz jest nazywany małym Krakowem. Oczywiste nadużycie.

IKEA wprowadziła rolady śląskie! Elektryzująca wiadomość obiegła w ubiegły weekend media i Internety. Ale jak to?!

Trudne jest życie recenzenta kulinarnego 😉

Poprzednim razem, gdy pisałem o fajnych miejscówkach w okolicy 3 Stawów, nie mogłem wiele napisać o jedzeniu serwowanym w kontenerach tuż przy wodzie… bo nie próbowałem. Ale jak mówi ludowe porzekadło – co się odwlecze, to… się odwlecze 😉

Sceneria jak z filmu grozy. Wysoka, niedbale przystrzyżona trawa, koślawe krzaczki i niskopienne drzewka. Ładnie i strasznie zarazem. Tylko czekać, gdy z zarośli wypełźnie Freddy Krueger albo, co gorsza, laleczka Chucky. Idealne miejsce do zabawy w „szukam” – można przepaść bez wieści 😉

Beztroska, dobre jedzenie, ciepłe morze. Ach! Rozmarzyłem się, ale lubię wakacje. Z corocznych wyjazdów przywożę wrażenia, emocje, smaki, a także wiedzę i nowe doświadczenia.

Zupy, ach zupy, królestwo za zupę i na dokładkę ręka księżniczki 😉 Jesteśmy, my Polacy, mistrzami zup. Bodaj nigdzie indziej na świecie nie jada się ich tak dużo i tak chętnie.

Zdrowa Krowa jest jak Ikea. Szybko, tanio i niskiej jakości. Wnętrze przejęte po dawnym bistro Montina mogłoby być wnętrzem każdej knajpy. Prosto, schludnie, ale bez polotu i wyobraźni.

Ristorante Osteria le Botti. Brzmi dumnie, choć za tą nazwą kryje się osiedlowe bistro w Tychach. Nie, oczywiście, że nie mam nic przeciwko takim miejscom, ale wydaje mi się to trochę pretensjonalne.

Co ma zrobić restaurator, gdy wejście do jego lokalu wychodzi na ruchliwą ulicę, a latem ludzie nie chcą dusić się w środku?

No i najechali rynek po raz enty. Ustawili się równo w kółeczku i nawet mają zieloną, sztuczną trawę 😉

Na początek ustalmy zasady. Jakie są atrybuty wyjątkowości? Niebanalne wnętrze, nienaganna obsługa i te małe, trudno uchwytne drobiazgi, które czynią restaurację naprawdę ekskluzywną.

Z czym kojarzy się Wam Hiroshima…? Dokładnie, mnie również 😉 Ekipa z japońskiego grilla ma jednak ambicję, aby zmienić nasze skojarzenia. Proponuje coś, czego jeszcze w KATO nie było – oryginalne, japońskie pancakes.

Ryby, owoce morza, homary, langustynki, jumbo-krewetki uwielbiam je wszystkie. Gdybym tylko mógł, jadałbym tylko to i nic więcej 😉

Hono … lulu 🙂 Nie wiele trzeba, aby zrobić coś z niczego dla innych i jeszcze pomóc niektórym. Spółdzielnia Socjalna Honolulu miała wizję, kasę (nie wiem skąd) i potrzebę pomagania.

Nie będę ukrywać, przekraczałem próg lyonskiej L’Auberge du Pont de Collonge podekscytowany. Trzy gwiazdki Michelina to nie w kij dmuchał.

Rozrosło się nam w KATO, oj rozrosło. Może nawet zasadziło. I to nie byle co, bo kontenery i do tego od razu dwa, J czy może raczej w dwóch miejscach.

Lubię spacerować po Staromiejskiej. Ulica ma potencjał, charakter oraz styl, no i jest mniej zatłoczona niż imprezownia na Mariackiej. A do tego powoli, prawie niepostrzeżenie, staje się kulinarnym zagłębiem.

Twardy galert z kurczaka, o pardon terrine z kurczaka, śląska rolada ze świeżą bazylią i pomidorem i stęchłe orzechy włoskie w Waldorfie. Gdzie podają takie cuda? No jak to gdzie. W Kattowitz.

Drogo, drogo, drożej – tak w skrócie mówi się o BioBazarze. No i cóż, jeżeli kefir kosztuje 14, a masło klarowane 18 zeta to nie można inaczej 🙂 Z takim backgroundem startuje Adrian Feliks ze swoim eventowym barem.

– Cholera, będzie padać – Wielki Kulinarny Krytyk zmarszczył brwi. Tego nie było w planach. Za długo wybierał swój dzisiejszy outfit – przymierzał, przebierał, grymasił – aby pogoda miała mu wszystko zepsuć.

Do Browaru Obywatelskiego w Tychach wybierałem się od dawna. Raz już nawet byłem w drodze, ale cóż, pomyliłem miejsca. 😉 Może to mój wiek, a może to jeszcze nie był dobry moment.

Do dużego, świetnie widocznego ze Staromiejskiej szyldu Prosecco zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Ładny ogródek, winiarnia i opinia modnego miejsca, w którym trzeba bywać spowodowała, że na brak gości lokal raczej nie narzeka.

Krakowski Kazimierz z duchem dawnych żydowskich mieszkańców, kuchnią przepełnioną słodyczą, rodzynkami i marchwią, to nie jest moja bajka. Ani za miastem Jagiellonów nie przepadam, ani za tradycją hebrajskiego gotowania.

A miało być tak pięknie. Wielkie otwarcie, szumne zapowiedzi, zaangażowanie mediów, blogerów, śmietanki towarzyskiej miasta i wszystko na nic. Ot, taka piękna katastrofa.

Słowo się rzekło. Wróciłem z Gruzji naładowany pozytywnymi emocjami i już następnego dnia zawitałem do naszej, lokalnej wersji, tego pełnego przepięknych krajobrazów kraju.

Chinkali, chaczapuri, chanakhi, chacha, lobio, lobiani, ostry. Gruzja, oprócz fantastycznych krajobrazów, oferuje także – inne niż wszystkie – potrawy, kryjące się pod tymi dziwnie brzmiącymi nazwami.

Jaki jest najkrótszy przepis na porażkę? Wybrać wąską specjalizację i spaprać sprawę. Takie proste i takie trudne zarazem. Doprawdy, nie rozumiem o co w tym wszystkim chodzi, ale być może to nie jest obowiązkowe.

Wyroki w imieniu imprez plenerowych wydaje pogoda. Aby się udały bezwzględnie musi świecić słońce (za wyjątkiem jarmarków bożonarodzeniowych w Niemczech). W ostatni weekend go nie brakowało 🙂 A do tego do ustawionego w kółeczko, w samym centrum miasta Zlotu wiodła głośna muzyka.

Podobno w czasach PRL to pytanie w zapiekanko-budkach było standardem. Szczerze mówiąc, czy raczej pisząc, nie zauważyłem, choć w dawno i słusznie minionym ustroju trochę przeżyłem 🙂

Dlaczego we flamingach? Bo te różowe stołki barowe, całkiem podobne do flamingów, będą pierwszą rzeczą jaką zobaczycie w restauracji przy Staromiejskiej 13. Ale bez paniki, reszta wystroju to już spokojne, klasyczne, francuskie bistro z dwuosobowymi, uroczymi stoliczkami.

Beznadziejna lokalizacja, stylizowane wnętrze i rewelacyjne burgery. Chcecie wiedzieć, co to za miejsce!? Skromny, niewielki i bezpretensjonalny Bahnhof.

Co za piękna tradycja. Ponad 100 lat temu w 1912 roku ojciec założyciel nowoczesnej kuchni francuskiej, Auguste Escoffier zorganizował pierwszą Kolację Epikura. Jeden dzień, jedno menu, różne miasta. 19 marca 2015 podczas Gout de France gotowało 1000 kucharzy, którzy przygotowali 1000 menu i podali je na 5 kontynentach tego samego dnia.

Do napisania tego tekstu skłonił mnie niejaki Krzemek Płaszczyk – tak się przedstawił i mam nadzieję, że skojarzenie z Przemkiem Błaszczykiem jest uzasadnione – oraz krótki artykuł, piętnujący praktyki karmienia dzieci w restauracjach frytkami i nuggetsami.

Zaczęło się jak w preludium do muzycznego arcydzieła. Krem z marchewki z imbirem, prażonym słonecznikiem i krakersem z makiem, czyli amuse bouche w pełnej krasie. Idealnie kremowy, niebezpiecznie bliski papce dla dzieci ze słoiczka Gerber, świetnie łączył soczystą świeżość marchewki z chrupkością słonecznika.

Przepiękna, słoneczna pogoda, zabytkowy Nikiszowiec i brawurowa tarta tatin – oto mój przepis na udaną randkę z ukochaną w Dzień Kobiet. Oczywiście, aby to spełnić niezbędny jest, oprócz lokalnej wiedzy i niejakich „chodów” u Najwyższego, także dobry kucharz. 8 marca w cafe Byfyj gotował Top Chef – Adrian Feliks.

Desant na KATO trwa. Mariacka przyciąga coraz to nowe lokale. Po mnogości wódek i zakąsek przyszedł czas na piwo. Do Browariatu dołączyła Kontynuacja wprost ze Śląska, tylko że Dolnego 🙂

Czy ugotowanie obiadu jest trudne? Przecież wystarczy kawałek kurczaka, ziemniaczki i jakaś surówka. Proste? Banalnie 😉 i nawet największa fajtłapa, taka która przypala wodę na herbatę będzie w stanie to przygotować.

Uwielbiam letnią edycję Przystanku. Niedzielne, słoneczne poranki i śniadanie na trawie to wprost idealne połączenie. Skrzykują się food trucki, cupcake-y i miłośnicy zdrowej żywności. Dzieci malują, dorośli smakują. A to jajecznicę, a to świetne tosty, a to słodkie naleśniki.

Restauracja Polski Smak z daniami na wagę. Nie znam. Nigdy tu nie byłem. Nie przepadam za takimi formatami. Zwykle nie jest ani tanio, ani smacznie.
Ale Polski Smak wzięła w obroty pani Gessler i oto na Wawelskiej wyrósł Bar Urlop, a kto by nie chciał mieć urlopu!?

Walentynki postanowiłem spędzić w miejscu uznawanym za Mały Wiedeń na Śląsku, o pardon, na Podbeskidziu 😉 Na marginesie, uwielbiamy tego rodzaju porównania. Mały Wiedeń, Drugi Wersal, Trzeci krużganek… O matko?!

Gdynia, jedyne poza Katowicami miasto w Polsce, pełne modernistycznej architektury. Powstało od zera, na piachu, niecałe 100 lat temu, jako Polska przeciwwaga dla Wolnego Miasta Gdańska. Gdy przed laty wysiadłem na dworcu w Gdyni wiedziałem, że polubię to miejsce bardziej niż inne.

Regulamin zachowania dla klientów, „wymuszone” napiwki i takie sobie drinki. Oto krótka charakterystyka Old Cuban. Wciśnięty w bok od ulicy Wojewódzkiej, tuż obok schodów prowadzących do tunelu na Mariacką, średnich rozmiarów lokal, rozczarowuje.

Kochani to już niedługo. Nasi partnerzy tylko się krygują, gdy mówią, że w Walentyki mogą nawet posiedzieć w domu, byle z Wami 😉 Lepiej coś zaplanować. I tu pojawia się dylemat. Zabrać, ale dokąd?

Macie chwilę przerwy na lunch? Szef pozwolił Wam wyskoczyć na miasto? Zrobiliście sobie home office? Nieważne. Jeżeli macie chwilę, to pędźcie czym prędzej do Lokal Bakery&Friends.

Przychodzi Wam coś do głowy?! Buksy, hmmm, może baksy, zwyczajowo dolary?! No nie, to może postać z kreskówki… eee… chyba też nie, więc zatem co?

Co prawda nie wyrywam się do gotowania, ale skoro w prezencie otrzymałem książkę kucharską autorstwa jakże mi bliskiego Gordona uznałem, że mogę spróbować.

Bangkok. Serce Azji. 6 mln ludzi, którzy każdego dnia gdzieś się spieszą. Komunikacyjny i społeczny koszmar z wodewilem w jednym.

Lubiłem Kawkę i Karafkę. Dobre winko, sympatyczne przekąski, może bez błysku geniuszu, ale poprawne. Raziły mnie tylko ceny. Zdecydowanie zbyt wysokie.

Gdy usłyszałem, że zamiast będzie A’Petit Bistro z rozszerzonym menu – przyklasnąłem. W KATO brakuje bezpretensjonalnego lokalu, serwującego proste dania kuchni francuskiej.

Przechodziłem obok Latającej Świni dziesiątki razy. Zgadnijcie, ile razy wszedłem? Jasne. Ani razu. Wieprzowina i tylko wieprzowina dyskwalifikuje każdy lokal.
Ucieszyłem się, gdy wraz ze zamianą właściciela odeszło stare menu. Na marginesie, znowu okazało się, że ani lotna nazwa, ani nowoczesny design, ani dobra lokalizacja nie gwarantują sukcesu.

Przyglądając się Zajazdowi Piastowskiemu, na myśl przychodzą mi późne lata 90. Sądzę, że to wtedy po raz ostatni remontowano to miejsce. Mimo oldskulowych wnętrz i budzącej lekki, ale sympatyczny uśmiech obsługi, lokal ma kilka atutów.

Kiepska zupa rybna, risotto bez risotta i obrusy pełne okruszków. Do takiej Sicili niestety trafiłem. Coś się dzieje w państwie siciliańskim, że użyję słów klasyka. Niby nowe menu, niby nowe twarze w obsłudze, a jednak coś poszło nie tak.

Centralnie przy rynku, prawie na wprost słynnej studni, w przyjemnej kamienicy mieści się restauracja SARP, zwana także Domem Architekta. Uchodzi i aspiruje do bycia miejscem luksusowym i zarazem wyzutym z lokalnej tradycji. Wbrew lokalnym tendencjom, kuchni żydowskiej mówi się tu zdecydowane nie!

Co ma wspólnego fryzjer i żydowska kuchnia?! Miejsce. W budynku po dawnym zakładzie fryzjerskim sympatyczni kazimierzanie ze związkami ze Śląskiem otworzyli jedną z najlepszych restauracji w Kazimierzu Dolnym.

W Kazimierzu Dolnym pensjonatów, restauracji, barów, pubów i wszelakich innych jest bez liku. Nic dziwnego. Latem ściągają tu prawdziwe tłumy spragnionych widoków polskiej Wenecji. Tak przynajmniej słyszałem. 😉
Poza ruinami zamku, rynkiem z przepięknymi renesansowymi kamieniczkami i kogucików z ciasta drożdżowego, można tu jeszcze skosztować kuchni żydowskiej.

Kawa, serniczek, tarta czekoladowa, świeże soki i już. Tyle i tylko tyle, albo aż tyle. Oczywiście jest tego nieco więcej, ale w tym samym stylu.

BO TAK jest kolorowe, przytulne, piętrowe. Z wnętrzem a la IKEA, oferuje mnóstwo przyjemnej przestrzeni. Ponury lokal, po dawnym Camelocie, zyskał nowe życie 🙂
To bodaj, nie, nie bodaj, tylko to jedyny wegetariański lokal w KATO na wyższym poziomie. Taki mercedes albo audi dla jaroszy. Zarówno dopracowane wnętrze, jaki i obsługa, a także rozbudowana karta menu z przystawkami, zupami, daniami głównymi i deserami świadczą o przemyśleniu tematu i o dobrym guście właściciela.

Już samo wejście do Restauracji Mercury stanowi spore wyzwanie. Anturaż nie zachęca.

Mała budka, tuż obok dworca PKP. A w niej? Najlepsze frytki w KATO – podobno. Co znaczy, że frytki są belgijskie? Ano, tyle, że smaży się je dwa razy. Drugi tuż przed podaniem. Dzięki takiemu zabiegowi mają być wyjątkowo chrupiące.

O marce, jakości i klimacie Wunderbaru napisano już chyba wszystko. Notoryczny brak miejsc w piątkowy wieczór i ostatnio w każdy wieczór, tylko potwierdza renomę tego miejsca.

Luksus, nienaganna obsługa, feria zapachów i smaków. Tego, tak w skrócie, spodziewałem się odwiedzając przepięknie odrestaurowany zameczek w jednym z najstarszych śląskich miasteczek.
Czy się spełniło?

Rolada, kluski z dziurką i modra kapusta. Proste, świeże i smaczne. Richtig sloński łobiod. Prosto wygląda na talerzu, w kuchni trzeba się przyłożyć i nie każdemu wychodzi nasza klasyka. W Zakątku lekcję odrobili i podają przepyszną roladę. Mięciutkie, pachnące mięso z dobrymi, jędrnymi kluskami.

… i to by było na tyle. W Katowickiej Werandzie króluje niska cena, a jak powszechnie wiadomo cena czyni cuda 🙂 Z jedną malutką różnicą – to się rzadko sprawdza w gastronomii.

Bistro na Drzymały przeszło z rąk do rąk. Miało się to korzystnie odbić na jakości i smaku. I odbiło się, ale czkawką 🙁

… ja wszystkie was… – i tak dalej, jak w starym szlagierze sprzed lat. Muzyka i kuchnia nie od dziś idą w parze. Jedno uzupełnia drugie, przenika, łączy. Do Polski powoli wraca tradycja. Z okazji 11 listopada wypada sięgnąć po gęś.

Zadziwiające, jaką metamorfozę przeszedł swojski PRL-owski bar. Od zimnych nóżek w galarecie, sety czystej i przykręcanych sztućców do kuchni fusion, umiejętnego (czasem) łączenia smaków i przyjemnego do siedzenia.

A w nim dwie restauracje, z których jedna tylko udaje, bo jest bistrem. Ciekawy i coraz popularniejszy pomysł. Na szybki lunch idziesz do bistro, a na romantyczną kolację piętro wyżej, do restauracji. Kupuję ten format.

Novocaina obiecuje… tylko wyjątkowe chwile. No cóż, moja z pewnością była wyjątkowa. W bruschettcie znalazłem… mięsno-białkową wkładkę, której jednak nie powinno tam być! Kiepski początek.

Są takie momenty w życiu, gdy nie spodziewając się tego co nadejdzie, mam tym większą niespodziankę.

Do Mocca d’oro trafiłem, jak łatwo się domyślić, poprzez występ właścicielki w Top Chef. Mikołów jako miasto podoba mi sie nie od dzisiaj, więc czemu nie – pomyślałem. Restauracja zlokalizowana nieopodal rynku jest dobrze widoczna z drogi. Ma nawet własny parking, zatem jest przyjazna dla kierowców.

…bistra, bo tak szybko odchodzą. W lokalu przy ul. Żwirki i Wigury jeszcze niedawno była Sowwa Diner. Ale to już przeszłość. Teraz króluje sympatyczna brunetka i oberżyna 🙂

Lubię i doceniam wszelkiej maści festiwale kulinarne, przy okazji których można skosztować potraw w obniżonych cenach. Nie czarujmy się, na tle Europy wypadamy bardziej niż blado. Restauracje odwiedzamy przy okazji urodzin, chrzcin, pogrzebów i to nie zawsze. Trudno prowadzić biznes, gdy klientów, na co dzień, brakuje.

Moshik Roth zaledwie 40-paro-letni szef kuchni, w którego krwi, jak w soczewce, skupiła się wielokulturowość współczesnego świata, bez której jednak niemożliwe jest odkrywanie nowego, urodził się w Izraelu z ojca Rosjanina i matki Rumunki.

Nie przesadzam. Wciśnięta między szpital a bazyliką, ledwo widoczna z drogi, niewielka knajpka oczarowuje smakami, obsługą i sporym wyborem win w przystępnych cenach. La Vineria w Katowicach Panewnikach to miejsce, do którego warto się wybrać nawet za cenę nadłożenia drogi 🙂

Hotel Palatium leży przy DK 8, rzut mokrym beretem od WWA. Uosabia wszystko, czego nie lubię. Udaje stary zamek, wykorzystując „kartongips”. Trudno, widocznie są amatorzy i takiego stylu.

Uwielbiam bacówkę na Krawcowym Wierchu. Bywam, prawda, że ostatnio rzadko, ale jednak, od ponad 20 lat. Kameralne, doskonałe na krótki wypad, miejsce z wyjątkową atmosferą, kominkiem i brakiem prądu 🙂

Historia Rona Blaauw, doskonałego szefa kuchni i gwiazdy TV to opowieść jak z wysokobudżetowego, hollywoodzkiego thrillera.

Aioli to prowansalski sos czosnkowy. Aioli to nagi beton, zimna stal i przezroczyste szkło. Aioli to bistro, jakich wiele. Proste, łatwe i przyjemne. Szału brak.

Tęczowe ściany Don Martineza przywodzą na myśl ogromne sombreros, kaktusy i shot’a tequili. Istny Meksyk w rybnickim wydaniu. Ha ha. Za to w menu królują enchilady, taco, burritos, nachosy i reszta street foodowego jedzenia, prosto z ameryki południowej.

Przypadkowe trafienie/szybki lunch, efekt – mizerny.

I oby nie ostatnie. Współczuję całym sobą wszystkim, którzy z różnych przyczyn muszą ograniczać lub eliminować ze swojego jadłospisu konkretne produkty. Na własnej skórze przekonałem się, jak trudno wyegzekwować w restauracjach czy bistrach sałatkę bez sosu, a co dopiero dania bezglutenowe!

Chorzów. Zabytkowy szyb Prezydent i restauracja pod tą samą nazwą. Późny, chłodny wieczór. Uprzejma obsługa i przyjemne spotkanie. Niestety, bez happy endu.

Zanim dojdziemy do wina, dwa słowa o anturażu. Bellmer sprostał trudnemu zadaniu – wnętrze jest przestronne i przytulne jednocześnie. Największe wrażenie robi ściana pełna książek, oddzielająca korytarz od sali. Jednocześnie jest i jej nie ma 🙂 Jedno z lepszych miejsc na niezobowiązującą randkę 🙂 Bardzo, bardzo ładnie.

– Oma ida jeść do byfyju! Ani mi się warz, giździe pieruński! I łaps szmatą po ryju. Oczyma wyobraźni widza, no i słysza taki dialog. No bo jak to? Jeść w kredensie? Dla mojej Omy byłoby to nie do pomyślenia. Podobnie jak moja kiepska gwara dla mojej mutter. Skaranie boskie 🙂

Zaplanowałem tę wizytę kilka miesięcy temu. Podczas odbywającego się w maju Zabrzańskiego Festiwalu Restauracji nie zdążyłem odwiedzić wszystkich lokali. 20% rabatu jakie w trakcie festiwalu zdobyłem, postanowiłem wykorzystać właśnie tu. Dlaczego? Bo restauracja ma sympatyczną nazwę i na tle pozostałych, w których nie byłem, wypadła najkorzystniej 😉

Centrum Beskidów, piękny Żywiec i… Orchidea. Wielka, ogromna i przesadzona. Zwłaszcza menu. Ilość pozycji sugeruje mrożonki. Przy tak rozbudowanej karcie prawie niemożliwe jest, aby wszystko było świeże. To częsty grzech polskich restauracji, które zapomniały, że mniej znaczy lepiej!

Z lokalami przy atrakcjach turystycznych jest jeden, ale za to poważny problem. Nie muszą się starać. Gość przecież raczej nie wróci, bo i kto chciałby w kółko zwiedzać ten sam zamek?! Co więcej, konkurencji zwykle nie ma, więc głodny klient jest na taką miałkość kulinarną skazany.

To już prawdziwa epidemia. Co krok to bistro. Na 1 km ulicy Józefowskiej naliczyłem aż 3 identyczne miejsca. O czym to świadczy? Ano o tym, że zbiorowe żywienie przekonuje powoli Polaków, że zamiast w domu można i na mieście 🙂

Bardzo lubię ten schowany w bramie, jakby się osłaniał przed miejskim zgiełkiem, wine bar. Obsługa jest zawsze nienaganna. Była już przy pierwszym otwarciu, pozostała przyjazna także po re-otwarciu.

Potrzeba dużo fantazji i dystansu do siebie i świata, aby właśnie tak nazwać bistro 🙂

Wielogodzinna jazda samochodem to gwarantowane zmęczenie hałasem i nudzącymi się dziećmi. W podróży prędzej czy później pojawia się problem wyżywienia. Oczywiście, można zabrać własne kanapki, ale to wersja dla zagorzałych fanów topiącego się sera żółtego. Pozostali są skazani na przydrożne knajpki.

Lazurowe morze, lekki wiaterek i pełne słońce – słowem wybrzeże Adriatyku w pełnej krasie. Lokalną wersję kuchni śródziemnomorskiej wyznacza oliwa, blitva i dalmatyńskie prosciutto.

Nowodworski. Hotel. Brzmi dumnie. Czyż nie?! Ocieka luksusem, przepięknym ogrodem i wielką salą balową, ale zupy podają z osami. Podobnie, jak w słynnym dowcipie. Panie Kelner, w mojej zupie pływa zdechła mucha! O pardon, jak niosłem talerz to jeszcze żyła 😉

Katowicka La Stalla. Pizzera z ambicjami promowana pomysłem wprost z Kuchennych Rewolucji – poczęstunkiem serwowanym na ulicy. Ani dobra, ani zła. Barowa.

To nie żart. Tak się oficjalnie nazywa lokal, który przycupnął na gliwickim ryneczku. Uroczo. Wróciłem po latach, wiedziony miłym wspomnieniem.

Słyszałem wiele dobrego o Romanie, że pysznie, że świeżo, że w ogóle ą ę. Czyżby?! Zatem pokerowe sprawdzam.

Sunlight – prawda, że miła dla ucha nazwa? Szkoda tylko, że restauracje rzadko się otwiera. W porze lunchu dostępny jest tylko bar, ale za to z pełnym menu.

To były udane Rewolucje. Pamiętacie wnętrze przypominające żołądek gigantycznego potwora trawiącego resztki!? Tak to tu. Pani z burzą loków na głowie, znana jako Magda Gessler, trochę posprzątała i wybieliła ściany. Dzięki temu, z bezkształtnej masy wyłoniły się iście gaudiowskie klimaty – ani jednej prostej linii. Oryginalne, niebanalne i zaskakujące. Tym bardziej, że z zewnątrz to zwykły, szary domek jednorodzinny 😉

Jest takie małe miejsce w niewielkim miasteczku, do którego będę wracał. Może nie codziennie, ale zawsze chętnie. Prowadzi je dwóch oryginalnych francuzów. Proponują prostą i bezpretensjonalną kuchnię. I to mimo, że w karcie są i żabie udka i oczywiście ślimaki.

Uwielbiam wędzone ryby. Mógłbym je jeść w każdej postaci, przez 365 dni w roku. Hmmm… zresztą tak jest. No prawie 🙂

Włochy – niechlujstwo, bruschetty i spaghetti pescatore

Co można znaleźć w toalecie podczas dancingu? Brawo zgadliście – klej do protez. Serio. Nie uwierzyłbym, gdybym nie zobaczył tego na własne oczy!

Nie chciałem tu wchodzić. Po ostatniej wizycie, kiedy podano mi pokrojony chleb tostowy marki Schulstad, nabawiłem się awersji. Niestety, wszystko dookoła było przepełnione, a żołądek coraz głośniej domagał się posiłku.

Wszyscy lubimy jeść na dworze. Słoneczko świeci, czasami zawieje lekki wiaterek, jest przyjemnie. Jeżeli skrzykniemy paru znajomków to jeszcze możemy dołożyć do tego czas miło spędzony w zacnym gronie. Nieźle, prawda?!

Ładne wnętrze, huczne otwarcie i tłumy chętnych. Kurz już opadł, zatem wypada zadać pytanie, co z tego pięknego obrazka pozostało?

Croque monsier, pancaki z jagodami oraz jaja sadzone ze szpinakiem i parmezanem – wszystko od Kofeina Bistro – to nowości odkryte na wczorajszym śniadaniu. Gdyby wprowadzić niewielkie usprawnienie – wrzucić chleb do tostera i całość nieco posolić – to, to ostatnie danie byłoby wyśmienite 🙂

Największym atutem tego niewielkiego lokalu jest wspaniała osobowość szefa. Ślązok z dziada pradziada z zamiłowaniem do historii, kuchni i… Sosnowca. Iście wybuchowa mieszanka.

W prestiżowej – zdaniem niektórych – Galerii Katowickiej zagościła nowa, włoska restauracja. Wejście tylko od ulicy, samoobsługa i letni ogródek. Innymi słowy, zwykły fast-food, który obok burgerów serwuje także pizzę

Działa już od półtora roku, a dotąd nie słyszałem. Niesłychane. Zamówienia głównie na wynos i głównie z Groupona. Sympatyczna Pani kilka razy upewniała się, że nie jestem z serwisu zakupów grupowych. Jeżeli dobrze ją zrozumiałem, to takim przypadku czas oczekiwania na sushi wynosi… 24H. Absurd.

Przemysław Błaszczyk i Adrian Feliks. Obaj udowodnili, że potrafią gotować. Pierwszy wszedł do finału kulinarnego show Top Chef, a drugi w brawurowy sposób zdobył serce szefa Amaro i nadprogramowy staż w Atelier Amaro.

Do pośpiesznego wejścia na teren Porcelany Śląskiej zdopingował mnie rzęsisty deszcz. Uff, zdążyłem. Na dzień dobry wpadłem na stoisko z burgerami od Coolera. Idąc dalej, spotkałem zaangażowanych winiarzy, serowarów, piekarzy z pysznym smalcem, ciastkarzy i kilku restauratorów.

Z lotu ptaka patrząc, to najfajniejsza imprezowania w KATO. Plaża, piasek, leżaczki, drineczki, miłe towarzystwo i głośna muza. Widać, że koncepcję dobrze przemyślano i świetnie wykonano. Jakże się cieszę, że ta moda ze stacji Powiśle dotarła nad Rawę, bo jak dotąd takie rzeczy widziałem tylko w stolicy 😉

Zapamiętałem to miejsce z uroczych niewielkich kanapeczek – każda z wbitą flagą, darmowych starterów złożonych z oliwek i hiszpańskich paluszków oraz świetnych prostokątnych pierożków.

Pojawiła się niedawno, oficjalnie otwarta, spory ogródek, ale jakoś nie cieszy się wzięciem. Dookoła jak Mariacka długa i szeroka, wszystkie krzesła zajęte, a Warka puściusieńka. Może to chwilowe, a może chodzi o coś więcej?

A to wszystko przez ten oszałamiający view. Siódme piętro i panorama na KATO. Bezcenne. Jeżeli chcesz zaimponować dziewczynie koniecznie, ale koniecznie ją tam zabierz. Okazja jest. Od niedawna bistro jest czynne w weekendy i to do 22.00. Jestem pewien, że pomocna obsługa chętnie Wam pomoże w aranżacji całego eventu 🙂

Sałaaaataaaa, marcheewwwkkkaa, pommmidorrrr. Świeże! Proooostooo z rooooli. Słyszycie?! Niestety, na Przystanku nikt tak nie zachwala swojego towaru. Szkoda. Bo skoro jest się czym chwalić, to i chwalić się wypada 🙂 Zamiast tego uprzejmy jegomość z wielkim brzuchem zżyma się, gdy pytam o polepszacze do sera koziego, jaki oferuje. I dobrze. Zmartwiłbym się, gdyby się nie zżymał.

Jak tylko dowiedziałem się o nowej suszarni to złapałem Kasię pod rękę i pobiegłem sprawdzić. Na wejściu powitał nas Japończyk, podobno oryginalny 🙂 Uuu, będzie smacznie – pomyślałem. Kto jak kto, ale ktoś z kraju kwitnącej wiśni powinien wiedzieć jak zrobić sushi 🙂

Dotarcie na Boraczą ani nie jest szczególnie trudne, ani specjalnie długie. Ba, można nawet dojechać autem, oczywiście jeżeli mamy do takich urządzeń ambiwalentne uczucia, bo droga jest ledwo utwardzona. Schronisko ma niewielkie rozmiary, a stołówka wręcz mikroskopijne. Sytuację ratują stoło-ławy na zewnątrz. No chyba, że akurat pada.

Ciemno, ponuro i bez sensu – takie jest gotowanie na hali miziowej. Jeszcze nie wydali zupy, a już podają drugie danie. I jeszcze „fuczą”. 🙁

Kuchnia czynna tylko do 19.00. Biada wszystkim nieszczęśnikom, którzy zamarudzili na szlaku. Zgłodnieliście? Sorki, tu nic nie zjecie.

Reprezentacyjna willa z ulicy Wyciska to jedno z najbardziej ekskluzywnych miejsc, biorących udział w Zabrzańskim Festiwalu Restauracji. Okna sięgają sufitu, sale mają bogate zdobienia i dopracowane szczegóły oraz kryształowe żyrandole. Przepych i luksus.

No to już się stało normą. Ostatnio wszystkie dania dostaję udekorowane brązowo-czarnymi zygzakami. Czy naprawdę nie można się trochę bardziej wysilić?!

Pamiętacie lata 90.? Fałszywe kolumnady, białe firany, sztuczne kwiaty? Podobnie jest w Villa Gardena. Serio. I nawet nie chodzi o to, że jest brzydko, czy że krzesła są niewygodne (choć są), tylko zwyczajnie klimatu brakuje. Mimo rocznego remontu i mnóstwa wydanych pieniążków widać, że zabrakło oryginalności.

Właściciel restauracji w jedynym z wywiadów z rozbrajającą szczerością przyznał, że szkolił ich profesjonalny kucharz przez… uwaga… 3 miesiące?! Internauci z kolei zastanawiali się, czy podpieranie się nazwiskiem super znanego z TVN brata to potrzeba reklamy czy świadomość własnych braków?

Sztuczne kwiatki, nieprzyjemne zapachy unoszące się znad grilla i kłęby dymu, czyli Futer w skrócie.
Lokal ma tyle wspólnego z bistro, ile Miss Piggy ze szczupłą top modelką.

Ani na wejściu, ani w środku, ani w karcie. Nigdzie. O pardon, ulotki leżą na kontuarze. Tylko skąd ktoś, kto o festiwalu nie słyszał, ma wiedzieć do czego służą? Nie ogarniam. Przecież restaurator włożył wysiłek, także finansowy, przygotował się, opracował danie. A teraz nawet się nie pochwali tym co osiągnął? Założę się, że po wszystkim będzie narzekał, że klientów mało i niewiele dań festiwalowych sprzedał. O tempora! O mores!

Do Balatonu trafiłem w ramach Zabrzańskiego Festiwalu Restauracji. Poszedł na „pierwszy ogień”. Może dlatego, że odezwał się w mnie sentymentalizm po niedawnej podróży do Budapesztu, a może dlatego, że mijałem ten lokal dziesiątki razy i jakoś zabrakło mi odwagi, aby wejść.

Najbardziej w tym miejscu przeszkadza mi dym. Dym papierosowy. Nieopatrznie wybrałem się do WC drogą wiodąca przez strefę dla palaczy. Ohyda. Gdy przypomnę sobie czasy, gdy wszyscy kopcili, to pierwszy raz w życiu jestem wdzięczny ustawodawcy 🙂

Ciekawe. Nigdy wcześniej takiej nie jadłem, więc oczekiwanie zaczęło mnie napoczynać od środka. Jaki był efekt? Niezły. Skrzyżowanie żurku, grochówki i zupy ziemniaczanej normalnie byłoby mdłe, ot taka uroda przecierów, ale w Szufladzie ktoś mądry pomyślał i dodał jeden mały składnik. Składnik, który choć niewielki, zmienił zupę w arcydzieło.

Kawa, serniczek, tarta czekoladowa, świeże soki i już. Tyle i tylko tyle, albo aż tyle. Oczywiście jest tego nieco więcej, ale w tym samym stylu.

W oryginale było… zasłużonych, a w Katowicach… A w Katowicach zmieniło się w Aleje Smaku. Co ciekawe, drugi, siostrzany lokal mieści się w… Zamościu. Gdzie Rzym, gdzie Krym? Nieważne. Ważne, czy dobrze dają jeść.

Susharnia – fajnie brzmi – prawie jak Narnia, a stąd już blisko i do lwa i do szafy… no dobra, podoba mi się i już 🙂

W zasadzie nic się nie zmieniło. Odszedł Gessler, ale miejsce, wystrój i obsługa pozostały bez zmian. Nadal jest francuski bon-ton, witanie w drzwiach i przygotowywanie posiłków na oczach klientów. A do tego chleb wypiekany na miejscu. Miło 🙂

Do odwiedzin skusili mnie zdjęciami. Co tam zdjęciami. Przepięknymi kompozycjami utrwalonymi na fotkach z facebooka. Zapierają dech w piersiach. Na żywo, jak to często bywa, zachwycają jakby mniej, ale i tak było ok. Zwłaszcza w porównaniu do wnętrza. Mówiąc krótko, szału nie ma. Kilka stolików, bar naprzeciw wejścia i szaro-białe ściany. Na szybki lunch w sam raz, na randkę niekoniecznie.

Obraziłem 15 lat doświadczeń i wiele lat działalności. Kurcze, jestem aż tak dobry?! Zatem, jak to zrobiłem? Banalnie – chciałem, aby mój stek był wysmażony zgodnie z zamówieniem.

Dlaczego drobny? Bowiem te kilka dni, które spędziłem w Budapeszcie nie pozwalają na wyrokowanie o całości. Co więcej, trafiałem głównie do jadłodajni, które serwowały „Tourist Menu”, a w nich niezmiennie: zupa gulaszowa, smażony kotlet i ciasto.

– Nie mogę na to dłużej patrzeć! Choć pokaże ci, jak jeść palcami – ciężko westchnął Chami, mój lankijski przewodnik.

Pierwsze nie za obsługę. I nie, nie chodzi o młodych, kompetentnych i uśmiechniętych kelnerów.

Apelsin – nazwa przynajmniej dla nas Polaków cokolwiek dziwna. Wygląd restauracji już trochę mniej. Nie sposób jej nie zauważyć. To ogromny, górujący nad jałtańskim nabrzeżem – statek wikingów. 🙂